ಕಾಡಿನ ಸಾನ್ನಿಧ್ಯ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಬೇಕೆನಿಸಿತು. ನಮ್ಮ ಮೆದುಳಿನ ಕಾರ್ಯಪ್ರವೃತ್ತಿ ಅತೀ ವಿಚಿತ್ರ. ಅದೇಕೆ ತೇಜಸ್ವಿಯ ʻಸೋಂಬೇರಿ ಮೋರೆಯ ಕಾಡುʼ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ನೆನಪಾಯಿತು? ಅದೇಕೆ ತೇಜಸ್ವಿ ಆ ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಗೆರೆಯ ಜೇನು ಸೊಸೈಟಿಯ ಬಾಗಿಲು ತೆಗೆಯುವ ಚಿತ್ರ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಎಲ್ಲಿಂದಲೋ ಹಾರಿ ಬಂದು ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ನಿಂತಿತು? ಈಕೆ ಮಲೆನಾಡಿನವಳನ್ನೋದೇನೋ ನನಗೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನೆಮ್ಮದಿಯೇ. ಆದರೆ ಮನಸ್ಸು ಮೇಗೂರಿನ ನಾಗಾನಂದರ ಮನೆಗೆ ಸೆಳೆಯುತ್ತಿದೆ. ಆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಓದಿದ್ದ ಅಣ್ಣನ ನೆನಪು, ಮನೆಯೆಲ್ಲಾ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನಗು, ಆ ಛಳಿಯಲ್ಲಿ ಹೊದೆದಿದ್ದ ಕಂಬಳಿ,
ಹೊರಟುಬಿಡು ಪ್ಲೀಸ್….
ನಿನಗೆ ಯಾವುದು ಅನುಕೂಲವೋ ಅದ್ಕಾಗಿಯಷ್ಟೇ ನೀನು ಮಾತನಾಡೋದು ಅಂತ ನಾನು ಹೇಳಿದರೆ ಅದು ನನಗೇ ಪುನಃ ಅನ್ವಯಿಸಿಬಿಡತ್ತೆ ಅನ್ನೋದು ಕಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಆರಂಭಿಸಿದ್ದಾಗಿನಿಂದ ನಾನು ಹೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡೋದು ಬಿಟ್ಟೆ ಕಣೊ! ಆ ಅನುಕೂಲ ಯಾವುದೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಇದೊಂದು ಕೊನೆಯಿರದ ವಾಕ್ಯ ಸರಣಿ! ನೀನು ನನಗೆ ಹೇಳ್ತಿರ್ಬೋದು, ನಾನು ನಿನೆಗೆ ಹೇಳ್ತಿರ್ಬೋದು. ಈ ಮಾತು ಅನ್ನೋದು ಯಾಕೋ ಒಂದು ರೀತಿ ಜೇಡರ ಬಲೆಯ ಹಾಗೆ ಅನ್ನಿಸ್ತಿದೆ. ನಾನೇ ಹೆಣೆದ ಬಲೆಯೊಳಗೆ ನಾನೇ ಸಿಕ್ಕಾಕೊಂಡು ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳೋದಿಕ್ಕೆ ಜೀವಮಾನವೆಲ್ಲಾ ಹೊಡೆದಾಡೊ ಸ್ಥಿತಿಯಾಗಿಹೋಗಿದೆ ಯಾಕೋ ನನಗೆ.
ನಾರೀಸ್ತನಭರನಾಭೀದೇಶಾಂ
ದೃಷ್ಟ್ವಾ ಮಾ ಗಾ ಮೋಹಾವೇಶಾಂ|
ಏತನ್ಮಾಂಸವಸಾದಿವಿಕಾರಮ್
ಮನಸಿ ವಿಚಿಂತಯ ವಾರಮ್ ವಾರಂ||
“ಫಗ್..” ಬೆಂಕಿ ಕಡ್ಡಿಯನ್ನು ಗೀರಿದ ಸದ್ದು ಯಶೋದೆಯ ಅಂತರಾಳದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸಿತು. ಯಾವುದೋ ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದ, ಪರಿಚಯವಿಲ್ಲದ, ಆ ಸದ್ದಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ್ದ ಘಟನಾವಳಿಯೊಂದು ಕ್ಷಣಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಜರುಗಿ ಹೋದಂತೆ ಭಾಸವಾಗಿ ಯಶೋದೆ ಉರಿಯುತ್ತದ್ದ ಕಡ್ಡಿಯನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲೇ ಹಿಡಿದು ನಿಂತಿದ್ದಳು. ‘ಊ...ಫ್...ಹಾ..” ಕೈ ಸುಟ್ಟ ಭರದಲ್ಲಿ ಯಶೋದೆ ಉದ್ಗರಿಸಿ ಕೈಯನ್ನು ಒಂದಷ್ಟು ಬಾರಿ ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಕೊಡವಿ ಮತ್ತೊಂದು ಬೆಂಕಿ ಕಡ್ಡಿಯನ್ನು ಗೀರಿದಳು – ‘ಫಗ್..” ‘ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಂದಷ್ಟು ಹಾಗೆಯೇ! ಉರಿದು ಸುಟ್ಟರೂ, ಅದನ್ನು ಊದಿ, ಆರಿಸಿ, ಕೊಡವಿ ಮತ್ತೊಂದನ್ನು ಹೊತ್ತಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ನೆನಪಿರಲಿ ಎರಡನೆಯದ್ದೂ ಸಹ ಸುಡುವುದೇ! ಇದು ಮುಗುಯುವುದು ಎಂದು? ಹಾಂ! ಹೌದು.. ಹೌದು.. ಮತ್ತೆ ಹೊತ್ತಿಸಲು ಆಗದಹಾಗೆ ಸುಟ್ಟು ಕರಕಲಾದಾಗ.! ಇದು ತಿಳಿದೂ ತಿಳಿದೂ.. ಛೇ!’ ಯಶೋದೆಯ ಬೆರಳು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಸುಟ್ಟತು! ದೀಪವನ್ನು ಹೊತ್ತಿಸಲು ಗೀರಿದ ಕಡ್ಡಿಗಳು ಕೈ ಸುಟ್ಟವು!
