“ನಾನೊಂದು ಸುಂದರವಾದ ಭ್ರಮಾಲೋಕವನ್ನ ಸೃಷ್ಟಿಸ್ಲಿಕ್ಕೆ ಹೊರಟಿದ್ದೀನಿ. ಹೋಯ್! ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಸಹಕಾರ ಇಲ್ಲದಿದ್ರೆ ಹೇಗೆ?” ಭಲೇ! ಎಷ್ಟು ಚೆಂದ ವಾಕ್ಯಮಾಲೆಯೊಂದು ಕಾದಂಬರಿಯ ಆರಂಭಕ್ಕೆ ಅರ್ಪಣೆಯಾಯ್ತು ಅಂತ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಭಾವವೊಂದು ಮೂಡಿತು. ಬೆನ್ನನ್ನ ನೇರ ಮಾಡಿ ಕಿಟಕಿಯ ಹೊರಗೆ ನನ್ನ ರೂಮಿನ ನೇರಕ್ಕೆ ತಲೆ ಎತ್ತಿದ್ದ ಬೀದಿ ದೀಪದ ಕಂಬವೊಂದರ ಕಡೆಗೆ ದೃಷ್ಟಿ ನೆಟ್ಟಿದೆ. ದೀಪದ ಕೇಸ್ ನ ಒಳಗೆ ಕಪ್ಪು ಕಪ್ಪಗಿನ ರಾಶಿಯೊಂದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಹಲವಾರು ಕಪ್ಪು ಹುಳಗಳು ದೀಪದ ಸುತ್ತಲೇ ಅದಕ್ಕೆ ಮುತ್ತಿಕ್ಕಲು ಹಾರುತ್ತಿದ್ದವು.
ಎರಡು ಮೂರು ಬಸ್ ಗಳು ಬಂದು ನಿಂತಿದ್ದರೂ ಎಲ್ಲೂ ಖಾಲಿಯಿಲ್ಲ. ಅವುಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಹಿಡಿಸೋ ಅಷ್ಟು ಜನರ ಹಿಂಡೇ ಅಲ್ಲಿತ್ತು. ಶನಿವಾರವೇನಾದ್ರು ಗವರ್ನಮೆಂಟ್ ಹಾಲಿಡೇ ಬಂದ್ರೆ, ಶುಕ್ರವಾರದ ಸಂಜೆಯ ಬಸ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಸೀಟ್ ಪಡಕೋಳೋದು ಒಂದು ಸಾಹಸಾನೆ. ಅಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಜನಜಾತ್ರೆ ಇದ್ದರೂ ಕೂರೋ ಬೆಂಚುಗಳು ಮಾತ್ರ ತುಂಬೋದೇ ಇಲ್ಲ. ಹಿಂದಿನ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ಬಸ್ ಗಳು ನಿಂತಿದ್ದ ಜಾಗವನ್ನ ಅಂದಾಜಿಸಿ, ಮುಂದಿನ ಬಸ್ ಎಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಬೋದು ಅನ್ನೋದನ್ನ ಅವ್ರವ್ರೆ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಿಕೊಳ್ತ ಆ ಜಾಗಗಳನ್ನ ರಿಸರ್ವ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಿಂತುಬಿಡ್ತಿದ್ರು. ಬೆಂಚುಗಳ ಆಹ್ವಾನವನ್ನ ಗುರುತಿಸ್ತಿದ್ದದ್ದು ಎಲ್ಲೋ ಕೆಲವು ವಯಸ್ಸಾದವ್ರು, ಕೆಲವು ಹೆಂಗಸ್ರು ಹಾಗೂ ಶುದ್ಧ ಸೋಂಬೇರಿಗಳು.
